سرمایه در گردش (Working Capital) ازجمله اصطلاحات رایج در مفاهیم مالی و حسابداری است که می‌توان آن را مجموعه دارایی برشمرد که قابلیت گردش یا نقد شوندگی داشته باشد.
سرمایه در گردش درواقع نوعی از دارایی به‌حساب می‌آید.
همچنین به هر نوع سرمایه و پولی که در تولید یک محصول به کار می رود ، اشره دارد. البته این سرمایه شامل سرمایه‌های ثابت و تجهیزات نمی‌شود. به عبارتی این سرمایه بخشی از دارایی‌های جاری شرکت را تشکیل می‌دهد.
سرمایه در گردش نشان دهنده میزان کارآمدی یک شرکت و سلامت مالی آن در کوتاه مدت می باشد.
اگر بدهی‌های جاری یک شرکت را از دارایی‌های جاری آن کسر کنید، سرمایه در گردش خالص به دست می‌آید که نشان دهنده میزان واقعی دارایی‌های نقد یک شرکت است.
محاسبه سرمایه در گردش
(بدهی های جاری – دارایی های جاری = سرمایه در گردش خالص)
این نسبت نشان دهنده این است که آیا شرکت، دارایی های جاری و نقد شونده کافی برای پوشش بدهی های کوتاه مدت خود را دارد یا خیر؟
- اگر نسبت سرمایه در گردش < 1 : نشان‌دهنده سرمایه در گردش خالص منفی است و میزان بدهی های جاری شرکت بیشتر از داشته‌های آن است و سرمایه گذاری در این شرکت می تواند پرخطر باشد.
- اگر نسبت سـرمایه در گردش < 2 : نشان دهنده این است که شرکت دارایی های جاری مازاد زیادی دارد که آن‌ها را در دارایی هایی با بازده بالاتر سرمایه گذاری نمی‌کند.
طبق باور عموم نسبت سرمایه در گردش مابین ۱٫۲ و ۲٫۰ برای شرکت ها مناسب است.
دارایی که به‌عنوان موجودی کالا در ترازنامه شرکت گزارش شده یا پولی که شرکت از مشتریان و خریدارانش طلبکار است، نمی‌تواند برای پرداخت تعهدات شرکت مورداستفاده قرار گیرد. در صورتیکه شرکتی بهره وری خوبی نداشته باشد، این بهره وری پایین خود را به شکل افزایش در سـرمایه در گردش نشان خواهد داد.
توجه داشته باشید درصورتیکه نسبت گفته شده از یک کمتر باشد، سـرمایه در گردش منفی خواهد بود و در مواقعی که این نسبت بیشتر از دو باشد ممکن است که موجودی کالا بیش‌ازحدی نگه داشته شده یا شرکت پول نقد مازاد خود را سرمایه گذاری نکرده است.
نظرات (0)